درآمدي بر سيرت علوي و مهدوي

از جمله اعتقاداتي كه در اسلام از منزلت و مقامي اصيل و بنيادين برخوردار است، انديشه مهدويت است. كثرت آيات و روايات اين موضوع، وفاق فريقين بر آن و قابليت تأثيرگذاري اين انديشه بر حوزه‌هاي مختلف حيات جمعي و فردي از جمله دلايل اهميت اين انديشه است. از اين‌رو، سزاوار است نسبت به تبيين عالمانه ابعاد مختلف اين انديشه و پژوهش زواياي گوناگون آن اهتمام ويژه داشت تا در سايه اين پژوهش‌ها بتوان به تصويري شفاف از اين آموزه اصيل دست يافت در سايه اين تصوير شفاف مي‌توان افزون بر تبيين عقلاني اين انديشه به شبهات و سئوالاتي كه در مورد آن وجود دارد پاسخ گفت و از كج‌فهمي‌ها و سوء برداشت‌هايي كه احياناً ممكن است در اين خصوص صورت بگيرد جلوگيري نمود. از جمله ابعاد مهم اين اندشه چگونگي سيرت و سنت امام مهدي آگاهي از شيوه زندگي امام مهدي مي‌تواند هم‌چون چراغي فروزان مايه روشنايي مسير زندگي منتظران آن حضرت گردد تا در سايه آن بتوانند به حياتي سرشار از معنويت دست يابند. براي كشف سيرت و سنت مهدوي از دو مسير مي‌توان حركت كرد. مسير اول رجوع به رواياتي است كه به صراحت ابعاد مختلف سيره آن حضرت را تبيين كرده‌اند و مسير دوم تبيين سيره امام مهدي بر اساس رواياتي است كه آن حضرت را هم‌‌سيرت ساير پيشوايان معصوم شمرده‌اند. يكي از اين پيشوايان آسماني كه امام مهدي در سيرت و سنت به ايشان تشبيه شده است امام علي است. در اين نوشتار خواهيم كوشيد نسبت سيرت علوي و سيرت مهدوي و ميزان هم‌آهنگي يا اختلاف سيره اين دو نور مقدس را تبيين نماييم.